Ingen skal sove i natt

Der er en passage i Øyvind Vågnes' roman *Ingen skal sove i natt* som jeg synes særligt godt om; selvom det jo godt nok er prosa, tror jeg, at det, der tiltaler mig, er at sætningerne har præg af at være tvillingevers: "Slik var det første gongen, og det endra seg ikkje mykje dei neste gongene. Eg liker av og til å liggje på armen hans og sjå opp i taket, og frå tid til anna seier han fine ting til meg, slike ting som eg tenkjer på seinare, tenkjer at det var fint at han sa det. Ikkje at han vil halde rundt meg, eller at han elskar meg, men berre små ting som han seier, ting han har tenkt på. Eg trur ikkje eg vil vere saman med han veldig lenge." Ingen skal sove i natt Øyving Vågnes Tiden Norsk Forlag, Oslo 2003 ISBN 82-10-04860-0